دیشب خواب دیدم بعد سالها، رفتهام همان اتاق ۴۲۴ خوابگاه دانشگاه امام صادق(ع) و بچهها دارند یک به یک، میآیند. همه ورودیهای ۱۳۷۸.
بعد دیدم شماره تلفن بعضیها را دارم، شماره خیلیها را ندارم و بیشترشان را سالهاست ندیدهام.
دیدم چقدر همدانشگاهیهای نازنینی بودهاند، چقدر دوستشان دارم و چقدر دلم برایشان تنگ شده. آنقدر که در همان نیمه شب، میخواستم بلند شوم و به آنهایی که شمارهشان را دارم زنگ بزنم و حالشان را بپرسم و روزگارشان را بدانم و با کسانی که شش هفت سال از عمرم را مهمانشان بودم، صله رحم کنم!
برچسبخوابگاه دانشجو دانشگاه امام صادق ورودي 78
مطلب پیشنهادی
قهرمانکشی ـ نگاهی به فیلم سینمایی «مزار شریف» حسن برزیده
یکی از نیازهای روزگار ما، معرفی «قهرمان»ها به جوانان و نوجوانان است. غربیها در قهرمانسازی، …
ایامیست شیرین و زودگذر اگر قدرش را بدانیم!
Manam shadidan deltange khabgaho daneshgam afsordegi gereftam 🙁 omadam to net search kardam deltangi bad az daneshgah ke bebinam baghie ba in dard chetor kenar mian faghat matlabe shomaro avord, enghad halam bade dge hosele khundan bara arshado inaram nadaram dge daneshga bi daneshga kolan afsordeo naomid shodam khoda ham mano yadesh rafte engar, kolan daghonam….:(
سلام بر سرشار عزیز .
بنده هم همیشه همیشه برای بچه های با صفای کد ۷۸ همیشه دلم تنگ میشه.
البته با خیلی از دوستان در ارتباطم و از طریق وبلاگ ۷۸ از احوال دوستان با خبر می شم.
سلام به همه دوستان برسان
یا علی
بسم رب القائدنا امام المهدی (عج)
سلام به تمام دوستان ارجمند و با صفای دانشگاه حضرت امام صادق(ع) و به خصوص سلام به استاد فرهیخته و ارجمندم اقای سید عیسی حسنی، استاد ما خاک پاتیم: یاحق.