توفیقات برخی مدیران عرصه ادبیات داستانی

نویسنده متعهد باید کار خودش را انجام دهد. باید مؤمنانه به هدف‌اش بیاندیشد و اسیر رویکردهای انتقادی اومانیستی و فضای شبه روشنفکری نشود. نویسندگی در جریان ادبیات متعهد حقیقتا با زندگی زاهدانه ممکن می‌شود.
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، سال ۹۱ با همه خوبی‌ها و خوشی‌هایش و با همه ناخوشی‌هایش در حال پایان است و روزهای پایانی آن را در پیش داریم.
خبرگزاری فارس در سلسله مصاحبه‌هایی سؤال‌های مشخصی را از اهل قلم و شعر پرسیده است و آنها به این سؤال‌ها پاسخ داده‌اند. «احمد شاکری» یکی از پاسخگویان سؤال‌های ما بود.
۱-ارزیابی و ویژگی سال ۹۱ به صورت خلاصه بیان کنید؟
در تولید داستان و رمان، سالی نسبتا راکد را پشت سر گذاشتیم. البته گرانی کاغذ و رکود نشر نیز در این زمینه بی تاثیر نبوده است. اما در مجموع معتقدم در طول چند سال گذشته ادبیات داستانی چندان به لحاظ تولید اثار خلاقه پر فروغ نبوده است.
۲-مهمترین اتفاق ادبی سال چیست؟
هر اتفاقی در حوزه سیاست گذاری، نشر، تولید، آموزش و پژوهش در ساحت خود می‌تواند واجد اهمیت باشد. برخی از اتفاقات ادبیات داستانی مدتها بعد به بار می‌نشینند و اهمیت شان در دوره‌ای که واقع شده‌اند درک نمی‌شود. با این وجود، در سیاست‌های کلی ادبیات داستانی که توسط برخی نهادها و موسسه‌ها دنبال می شود تغییر و رشد چشمگیری ندیدم. در حوزه نقد، انتشار ماهنامه «اقلیم نقد» از جمله اتفاقات خوب در حوزه ادبیات داستانی متعهد است و واقعا جای خالی چنین مجله ای سالها بود که مشاهده می‌شد.
۳-بهترین نویسنده یا شاعر سال ۹۱ از منظر شما کدام است؟
پاسخ به این پرسش نیازمند به جامعیت مطالعاتی است، اما برخی نویسندگان آثار قابل قبولی را عرضه کردند یا به چاپ رساندند. از جمله: اقای اکبر صحرایی با کتاب «حافظ هفت»، آقای هدایت الله بهبودی با کتاب «شرح اسم»، آقای مجید پورولی کلشتری با کتاب «اقیانوس مشرق»، آقای سرشار با کتاب «ادبیات داستانی ایران پس از انقلاب»، مرحوم گلابدره‌ای با بازنشر کتاب «لحظه‌های انقلاب».
همینطور برخی از مدیران عرصه ادبیات داستانی هم توفیقاتی داشته‌اند: آقای محمد سرشار، به واسطه تاسیس حوزه هنری کودک و نوجوان، آقای محمد حسنی به واسطه حمایت از برنامه‌های بنیادین در بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان.
۴_ بدترین اتفاقی که سال ۹۱ در حوزه ادبیات افتاد؟
بحث جایزه جلال آل احمد اتفاق ناراحت کننده‌ای در سال جاری بود. جدای از همه حرف و بحث‌های مطرح شده، این اتفاق نشان داد که فضای لازم برای نقد و پاسخ گویی شفاف در این عرصه وجود ندارد. فکر می‌کنم سئوالات ابتدایی مطرح شده درباره این جایزه دردمندانه و منتقدانه بود. اما بعدها ورود برخی افراد غیر متخصص و اظهار نظرهای غیر کارشناسی و سیاسی کاری در این زمینه در نهایت موجبات خوشحالی کسانی را فراهم اورد که اساسا با جشنواره دولتی مخالف هستند و می‌خواهند از هر آب گل آلودی ماهی خود را صید کنند.
۵- دوست داشتید چه اتفاق ادبی در سال ۹۱ رخ بدهد که اتفاق نیفتاد؟
مهم ترین انتظار تولید اثر شاخص و پیش برنده ادبیات داستانی متعهد است. تولید داستان شریف‌ترین اتفاق در حوزه ادبیات داستانی است. پس از آن، انتظار می‌رفت برخی جریانها و جشنواره‌های متعهد داستانی با تاملات نظری دقیق‌تر، به آینده فکر کنند. اما همچنان اکنون‌اندیشی، تبلیغات محوری، شهرت زدگی نظری و عدم انسجام، تحقق این مهم را به تاخیر انداخت.
۶-عملکرد مسئولان فرهنگی را در سال ۹۱ چه طور ارزیابی می‌کنید؟
در ادبیات داستانی متعهد همه مسئول هستند. از نویسنده گرفته تا ناشر و منتقد و پژوهشگر و حتی خواننده. کسی نیست که به واسطه جایگاهش مورد سئوال واقع نشود. مسئولیت نویسندگان در این زمینه خطیرتر و جایگاه انها مهم‌تر است. واقعا نوشتن اثری شایسته، با جان کندن نویسنده ممکن می‌شود. به نظر می‌رسد نویسنده متعهد باید کار خودش را انجام دهد. باید مومنانه به هدف اش بیاندیشد و اسیر رویکردهای انتقادی اومانیستی و فضای شبه روشنفکری نشود. نویسندگی در جریان ادبیات متعهد حقیقتا با زندگی زاهدانه ممکن می‌شود. زیرا نویسنده ای که طمع شهرت و افتخارات ظاهری را در سر بپروراند، در نهایت در مقابل این وسواس‌ها تسلیم می‌شود و آنگونه می‌نویسد که جریانهای بیمار ادبی می‌خواهند.