صداها ـ وبلاگ هروله

صداها در دنیای من جای زیادی ندارند. همانقدر که جزئیات تصاویر در ذهنم روشن و دقیق می‌مانند، در حافظه صوتی ام همه چیز سایه وار است. اما میان همین سایه‌ها، صداهایی هستند که من را سحر می‌کنند.
اولین بار، وسط یک مصاحبه بود که احساس کردم نمی‌شنوم. داشتم خواب می‌رفتم روی زمینه صدای مردی که قرار بود حرف‌هایش را گوش کنم اما نمی‌شنیدم. قرار بود حس و حالش را توصیف کنم اما نمی‌دیدم. حس می‌کردم دارم توی هوا منتشر می‌شوم و هیچ‌چیز نمی تواند من را به صندلی‌ام برگرداند.
دفعه بعد، وقتی بود که مصاحبه‌ای از محمد سرشار را گوش می‌کردم. صدای پدرش را در قصه‌های ظهر جمعه رادیو بارها شنیده بودم اما اعجازی که صدای محمد سرشار داشت، روی جوانی صدای محمدرضا سرشار نشسته بود و من بی‌مقاومت، حس می‌کردم با ریتم کند و مخملی صدایش به خواب می‌روم. تنها کاری که توانستم انجام دهم، خاموش کردن پخش بود.
صدای شهرام ناظری هم جزو همان صداهایی است که هیچ وقت سایه نمی‌شوند. وقتی می‌شنوم، انگار کسی در رگ‌های من می‌خواند و سرگیجه می‌گیرم. مثل موسیقی متن فهرست شیندلر که به تنم می‌خزد و فکر می‌کنم کسی آرشه را روی قلب من می‌کشد که با هر اوج و فرودش، یک ضجه ریز و خفه در گلویم می‌آید. صداها در دنیای من جای زیادی ندارند اما همین صداهای سایه‌وار، گاهی طوری تسخیرم می‌کنند که باید کسی دستم را بگیرد و به زمین برم گرداند.
پیوند به نوشته اصلی