از ماست که بر ماست یا خودمان با دست خودمان خراب کرده‌ایم

شاید این مطالب برایتان مفید باشد

ترس شبکه من و تو از برنامه‌های جدید شبکه کودک

۸ آبان ۱۳۹۹

از مدیریت پیام تا مدیریت ادراک

۷ مرداد ۱۳۹۸

درباره جهان داستانی رمان رستاخیز عاشقی

۷ مرداد ۱۳۹۸

تلویزیون دیدن ما با خانواده ماجرایی دارد! آنقدر از در و دیوار برنامه‌ها ایراد می‌گیرم که همسرم صدایش درمی‌اید.
در این ماه مبارک رمضان یقین پیدا کرده‌ام به انتقادهای حاج آقای پناهیان از صدا و سیما که فرموده بود: «صدا وسیمای ما اگر به صورت علنی مردم را به گناه دعوت می‌کرد اشکالش کمتر بود از اینکه اکنون برای گناه زمینه‌سازی می‌کند.» و البته متعاقب این انتقاد ممنوع التصویر شد که شد!
آقایان برای شبهای قدر سریال ویژه (زمانی برای پشیمانی) ساخته‌اند که مدام، در پس زمینه موسیقی تداعی‌گر شیطان سریال «او یک فرشته بود»؛ دعاهای این ایام را در گوش مخاطب فرو می‌کند.
از شخصیتهای اصلی داستان هم دختر خانم چادری‌ای هستند که با پسر دوست پدرشان، دوست هستند و با هم قرار می‌گذارند که آقا پسر در خواستگاری دختر خانم چه بگوید و چه بکند!
جالبتر اینکه وقتی دختر خانم به آقا پسر نامحرم تلفن می‌زنند؛ پدر باغیرت دختر خانم کنار می‌روند تا این عزیزان راحت باشند! همین اتفاق عینا وقتی می‌افتد که پدر باغیرت در اتاق دختر خانم هستند و آقا پسر تماس می‌گیرند!
جالبتر اینکه هنوز پدر باغیرت تصمیم نگرفته‌اند که با ازدواج این شازده‌ها موافقت کنند یا نه!
یک تکه بامزه هم وجود داشت. وقتی پستچی دم در خانه آمد؛ همین دختر چادری، بدون چادر دم در رفت!!
وقتی که سریال مناسبتی شبهای قدر را می‌بینم؛ یقین می‌کنم که نه فیلم‌نامه نویس، نه کارگردان، نه ناظر کیفی، نه ناظر پخش، نه مسؤول گروه، نه مسؤول شبکه، نه ……. ـ جلوتر نمی‌روم که ممنوع التصویر نشوم! ـ در جمهوری اسلامی زندگی نمی‌کنند!
مخاطب سریال مناسبتی شبهای قدر، قطعا مخاطبان ماهواره دار نیستند. می‌ماند ماهواره‌ندارهایی که مجبورند تحت تربیت فرهنگی آقایان قرار بگیرند.
نمی‌دانم فهمیدن چنین نکته‌ای خیلی سخت است؟ ما سختگیر مانده‌ایم؟ گیر جای دیگر است؟ هر سه گزینه درست است؟!