شاید این مطالب برایتان مفید باشد
یازدهم شعبان برای ما روز بزرگی است. روز بزرگی است چون برای سه امام ما، روز شیرینی بوده است.
یازدهم شعبان سال ۳۳ هجری قمری، تاریخ تولد بزرگترین پسر امام حسین (علیه السلام) است. هر چه بیشتر درباره تاریخ صدر اسلام خوانده باشیم، بیشتر به حلاوت و زیبای این روز پی می‌بریم.
سال ۳۳ هجری قمری یکی از آخرین سالهای خلافت به ناحق خلیفه سوم است. جامعه اسلامی از مسیر خود منحرف شده؛ بزرگان به دنبال ثروت‌اندوزی و رفاه‌طلبی رفته‌اند؛ اطرافیان رهبر مسلمانان فاسدند و کسی که عنوان «جانشین پیامبر (ص)» را به دنبال می‌کشد، گوش شنوایی برای اعتراضات اصولگرایان ندارد.
در چنین فضای غم‌انگیز و دلگیری، بزرگترین انسان روی زمین، امام علی (ع)، هنوز خانه‌نشین است و جامعه اسلامی به دست خود، خود را از درک برکات وجودی ایشان محروم کرده است.
اما در داخل خانه اهل بیت (ع)، اتفاق شیرینی رخ داده: امام حسین (ع)، کوچکترین عضو اهل کساء (ع)، نوه محبوب پیام‌آور خدا (ص)، «بابا» شده است.
امام حسین (ع) از قبل تولد، همیشه مورد توجه بوده. از حضرت آدم (ع) بگیرید تا هر پیام‌آور و وصی‌ای که پا بر این کره خاکی نهاده. جهان دل در گرو حسین (ع) دارد و حسین (ع) دل در گرو پدرش امام علی (ع). آنقدر عاشق پدرش است که تصمیم دارد نام تمام پسرانش را «علی» بگذارد.
حالا، درست در یازدهم شعبان سال ۳۳، نوزاد پسری به دنیا آمده که نامش «علی» است اما هر چه بزرگتر می‌شود و چهره‌اش بیشتر شکل می‌گیرد، بیشتر شبیه پیام‌آور خدا (ص) می‌شود. «فتبارک الله احسن الخالقین». به نام علی است و به خلق و سیما، محمد. محمد است و علی است. علی است و محمد است.
علی به دنیا آمده تا هر نوجوان و جوانی که نامش را می‌شنود و درباره‌اش می‌خواند، وجودش پر از غرور بشود. احساس کند قدش بلندتر شده و همه دارند نگاهش می‌کنند.
علی حسین، هفت ساله است که امام علی (ع) به شهادت می‌رسد. دیگر علی، یک کودک هفت ساله نیست. در سال ۴۰ هجری، او یک نماد تاریخی است. یک تذکر است به جامعه بی‌وفای بعد از علی (ع) که به او بنگرند و یاد پیام‌آور خدا (ص) در دلشان زنده شود. آنها که هنوز دلتنگش هستند، دلشان شاد بشود و آنها که از راهش دور شده‌اند، یک تلنگر بخورند که هنوز محمد (ص) زنده است.
علی ۱۷ ساله است که در سال ۵۰ هجری قمری، عمویش، امام حسن (ع) به زهر همسرش به شهادت می‌رسد و اوج خیانت و ناجوانمردی به تصویر کشیده می‌شود.
بدین‌سان، علی می‌ماند و آخرین باقی‌مانده اهل کساء (ع). بازمانده‌ای که هم پدرش است و هم امامش. علی دلداده حسین است و حسین دلداده علی. علی بوی پیام‌آور خدا (ص) را می‌دهد و حسین (ع) بوی علی (ع) و فاطمه (س) را.
و اوج این عشق و دلدادگی و محبت در بزرگترین آوردگاه جهان، درست در وسط دشت کربلا، تجلی می‌یابد. یاران همه در خون پاک خود در غلتیده‌اند و نوبت بنی‌هاشم است. جوانی ۲۷ ساله، پا به میدان می‌گذارد. اصحاب دیروز و خائنان امروز، به چشمان خود فشار می‌آورند و باور نمی‌کنند: آه! خود پیام‌آور خدا (ص)، نیم قرن پس از رحلتش، جامه رزم پوشیده و پا به میدان گذارده! جادو است؟ سحر است؟ این چه آزمایشی است که خداوند برپا کرده است؟
خداوند در واقعه عاشورا به دنبال آفریدن قله‌های زیبایی انسانی است. بدین سان، پسر بزرگ حسین (ع)، زیباترین جوان بنی‌هاشم، شبیه‌ترینشان به محبوبترین مخلوق خدا، محمد مصطفی (ص)، پیشقدم می‌شود تا فدایی امام زمانش گردد.
وقتی همه اینها را بدانیم، یازدهم شعبان برایمان روز بزرگی خواهد بود. روز جوانانی که از کودکی در دل سختیهای روزگار زیسته‌اند و الماس وجودشان، در اوج جوانی نمایانده شده است.
قطعه گمشده ای از پر پرواز کم است
یازده بار شمردیم و یکی باز کم است
اینهمه آب که جاریست نه اقیانوس است
عرق شرم زمین است که سرباز کم است
میلاد منجی عالم بشریت مهدی موعود (عج ) برشما مبارکباد