کم مهری به «صندلی داغ»

شاید این مطالب برایتان مفید باشد

قهرمان‌کشی ـ نگاهی به فیلم سینمایی «مزار شریف» حسن برزیده

۱۷ بهمن ۱۳۹۳

رونمایی از نخستین ترانه فارسی در بزرگداشت رهبر مقاوم عربی، سید حسن نصرالله ـ نماهنگ «امانت دار بانوی دمشق» را ببینید

۲ اسفند ۱۳۹۲

«معراجیها» و اثرگذاری مسعود ده‌نمکی بر فرهنگ عمومی

۲۸ بهمن ۱۳۹۲

بیشتر ما، جمعه شبها، ساعت ۲۱:۴۵، برنامه تلویزیونی «صندلی داغ» را دیده ایم. یک گفتگوی جذاب تلویزیونی با چهره ها، که در ایران کمتر سابقه داشته است.
هر هفته هم یک چهره تازه، روی صندلی غیر عادی برنامه می نشیند و به سؤالهای نامتعارفتر احمد نجفی پاسخ می گوید. پرسشهایی که معمولا با کش و قوسهای نجفی روی صندلی چرخانش توام است و آدم دلش می خواهد با چهار میخ، چرخهای صندلی مجری را به زمین بدوزد تا او اینقدر تکان نخورد! درباره خنده ها و غش کردن های آقای مجری که دیگر نگو!
مهمانهای برنامه از هر صنفی بوده اند: سیاسی ها، ورزشکارها، بازیگران، جانبازان، آزادگان و خیلی های دیگر. از آن دختری که با یک دوچرخه دور دنیا را گشته تا دکتر شیبانی، پیرمرد نازنین شورای شهر تهران.
همین تنوع مهمانها و تفاوت سوالها و اتو کشیده نبودن مهمانها، بیننده ها را به دوستان خانوادگی برنامه تبدیل کرده است.
«صندلی داغ» حتی از بسیاری فیلمهای سینمایی شبکه دو جذابتر است. چرا که آدمهایش بین خود ما زندگی می کنند. جلوه های ویژه و دروغ پردازی ای هم درکار نیست که بخواهیم چهره های بزک کرده آنها را ببینیم.
همین طور می شود که مرجان محتشم بازیگر می گوید آخرین گریه اش سر نماز ظهر و عصر همان روز ضبط برنامه بوده و یا زرین دست فیلمبردار از ته دل آرزو می کند که کاش جای بچه های رزمنده این آب و خاک می بوده.
این برنامه آنقدر راحت است که محمد باقر قالیباف فرمانده نیروی انتظامی وقتی به یاد برادر شهیدش می افتد، از شدت گریه سرخ می شود و تو رد اشکها را بر چهره مجری هم می بینی. بعد خودت هم بغض می کنی و می خواهی گریه کنی.
همینهاست که «صندلی داغ» را آنقدر جذاب می کند که به برنامه ویژه مناسبتی تبدیل می شود و روزهای جشن و تعطیلات نوروز، پای ثابت برنامه های شبکه دو می شود.
اما همه اینها یک روی سکه است. روی دیگر سکه، کم مهری و حتی شاید کارشکنی در راه موفقیت بیشتر این برنامه است: «صندلی داغ» تکرار ندارد!
این یعنی اینکه خیلی برنامه های خنک دیگر را می توانی فردا یا چند روز بعد ببینی اما «صندلی داغ» را نه!
خنده دار است. وقتی شبکه دو اینقدر وقت آنتن را به مجید قناد می دهد تا برنامه های کودک بی طرفداری را بسازد که جز خودش و چند تای دیگر، بقیه بیننده ها را منزجر کند یا محمد هاشمی هر شب یک مسابقه تلفنی اجرا کند و هی به این ور و آن ور ایران، گلهای داخل استودیو را هدیه بدهد، چرا «صندلی داغ» نباید تکرار شود؟
نکند پشت پرده خبری است؟