شاید این مطالب برایتان مفید باشد
مرد خودش را روی زمین ول کرد؛ طاقباز. چشمهایش را بست: چقدر خسته شده بود! چهره ناظر فنی مجله دوباره در یادش آمد. ناسزا بارش کرد. مدیر مسئول پوست سر هر دویشان را میکند. هم این سردبیری که خیر سرش ناظر فنی معرفی کرده بود و هم آن ناظر فنیای که آن بلا را سر این شماره مجله آورده بود.
چقدر برای معرفی ناظر فنی مایه گذاشته بود تا مدیرمسئول قبولش کند! آن وقت این جوری حقشناسی کرده بود. مطمئن بود فروش مجله نصف میشود. با این روی جلد بد رنگ، چه کسی رغبت میکرد آن را از روی دکه بر دارد و داخلش را نگاه کند؟
دوباره ناسزا گفت. این چه ناظر فنیای بود که حتی تا آمدن پیش او هم، نفهمیده بود رنگ زمینه جلد خراب شده؟ لااقل یک آدم خوش انصاف هم در چاپخانه پیدا نشده بود که دلش بسوزد و بیاید از او سؤال کند که مطمئن است رنگها درست اند یا نه. مجله چاپ شده بود و رفته بود برای صحافی که ناظر فنی، با آن لبخند گنده مسخره روی صورتش، آمده بود و آن را گذاشته بود روی میز مرد. مرد اول فکر کرده بود ناظر فنی شوخی اش گرفته و داده یکی از روی جلدها را که خراب شده صحافی کنند. اما وقتی فهمیده بود ناظر فنی اصلا نمیفهمد چه دستهگلی به آب داده، داغ کرده بود. جوانک کور رنگ بود، و بعدِ سی سال زندگی نفهمیده بود. آن وقت، خیر سرش، ناظر فنی هم شده بود!
مرد دستهایش را روی صورتش گذاشت و نفس عمیقی را که کشیده بود، محکم بیرون داد. هیچ کاری از دستش برنمیآمد. بایستی بیخیال میشد. کار از کار گذشته بود و آنچه نباید اتفاق میافتاد، اتفاق افتاده بود. مگر معجزهای میشد، و کمتر ضرر میدادند.
خانه ساکت ساکت بود. یک بعدازظهر نسبتا گرم بهاری بود. صدای پچ پچ زنهای همسایه، که حتما داشتند مثل همیشه سبزی پاک میکردند، و جیغ و فریاد بچه هایشان موقع بازی، از پنجرهها هجوم میآورد داخل. انگار زمان از حرکت ایستاده بود.
فرصت نمیکرد بخوابد. بایستی دوباره برای شام میرفت خانه مادر زنش. زن و بچههایش دو شب بود که آنجا بودند. خودش هم آمده بود تا دوشی بگیرد و مقداری از کارهایش را بردارد و ببرد آنجا. وقتی یک شماره مجله زیرچاپ میرفت، چند روزی فرصت داشت تا کارهای خودش را سر و سامان بدهد. بعد دوباره روز از نو و روزی از نو. هرچند کاش هیچ وقت این شماره زیر چاپ نمیرفت.
فکر و خیال را ول کرد. آن قدر فرصت داشت که یک چرت کوتاه بزند و بعد دوش بگیرد. فعلا حوصله دوش گرفتن هم نداشت. دوست می داشت همین جور دراز بکشد و بگذارد فکرهای مزاحم، راهشان را بگیرند و از مغزش بروند. با خودش فکر کرد پنکه را بیاورد و روشنش کند و جلوِ بادش دراز بکشد. ترکیب سکوت خانه و صدای پنکه و زمزمه همسایهها، برایش دلچسب بود.
با سنگینی بلند شد و رفت و پنکه را از کمد داخل اتاق بیرون آورد و گذاشتش گوشه هال، کنار پشتیها. پارچه دور پنکه را، که زنش آن را با وسواس پیچیده بود، باز کرد و کنار پنکه انداخت. نزدیک ترین پریز برق، بیمصرف، پشت پشتی جا خوش کرده بود. پشتی را کنار گذاشت و دو شاخه پنکه را به برق زد. پنکه روشن نشد. دکمههایش را فشار داد، اما پنکه کار نکرد.
کمی صبر کرد. خبری نبود. حالش گرفته شد. به پنکه ناسزا گفت. با خودش گفت شاید پریز برق ندارد. دست دراز کرد و فازمتر را از کشوِ میز تلویزیون درآورد. اما چراغ فازمتر روشن شد. نمیدانست که چراغ فازمتر، با هر ولتاژی، روشن میشود. نفهمید که برق آن قسمت، مشکل دارد. چراغ روشن فازمتر را که دید، با خودش نتیجه گرفت که پنکه خراب است. فازمتر را گوشهای پرت کرد و به پشتی تکیه داد. سرش را روی پشتی گذاشت و گذاشت اعصابش کمی آرام شود.
میدانست زنش که به خانه بیاید، برای این شلوغیها، سرو صدا راه میاندازد.
صدای قر و قر موتور یخچال، حواسش را به خود جلب کرد: به جای چرت زدن، میتوانست چیزی بخورد. در این هوا، هندوانه خنک میچسبید.
بلند شد و لخ لخ کنان، رفت داخل آشپزخانه. حوصله نداشت پاهایش را روی زمین نکشد. موتور یخچال همین طور سروصدا میکرد. بدنه یخچال هم، بفهمی نفهمی میلرزید. مدتها بود که زنش گفته بود پایههای یخچال را تنظیم کند تا این جور لق نخورد؛ اما او فرصت نکرده بود. با خودش گفت، همین جمعه، درستش میکند.
در یخچال را باز کرد. چراغ داخل یخچال روشن شد. سرش را جلو برد. یکدفعه بوی ماندگی و تعفن هجوم آورد طرفش. سرش را با اشمئزاز عقب کشید. زود نفسش را بیرون داد و درِ یخچال را بست. در دهانش، طعم تلخی را حس میکرد.
بد دهنی کرد: به یخچال و زنش ناسزا گفت. از دست هردویشان عصبانی بود. هم یخچالی که معلوم بود چند روز بود موتورش کار نکرده، و هم زنی که تا فرصتی گیر میآورد به خانه مادرش میرفت.
نمیشد یخچال را همین طوری ول کند. یخچال را از برق کشید. یک کیسه زباله بزرگ پیدا کرد و هرچه را داخل یخچال بود توی کیسه زباله ریخت و زود سرش را گره زد.
نفسش را، که حبس کرده بود، بیرون داد. عرق کرده بود. پنجره آشپزخانه را تا آخر باز کرد. درِ یخچال را هم بازگذاشت تا بوی گندش برود. کیسه زباله را گذاشت دم در، و دستهایش را، چند بار شست. احساس می کرد دستهایش بو گرفته. یک لحظه از ذهنش گذشت: «پس چرا موتور یخچال کار میکرد و چراغ داخلش روشن شد؟» محل نگذاشت. دیگر باید حتما دوش میگرفت. انگار همه لباسهایش بوی تعفن گرفته بود.
صاف رفت داخل حمام. همه لباسهایش را درآورد و بین لباسهای کثیف گذاشت. شیرآب سرد و گرم دوش را تنظیم کرد. دستش را زیر آب گرفت. همانی بود که میخواست: آب ولرم؛ بفهمی نفهمی گرم. بدنش به این دما عادت داشت. رفت زیر دوش و چشمهایش را بست. گذاشت آب از میان موهایش راه باز کند و روی صورتش لیز بخورد و بر تنش بریزد. این حالت را دوست می داشت.
یک لحظه پشتش لرزید. احساس کرد آب سرد شده است. شیر آب گرم را بیشتر باز کرد. با خودش گفت: «نکند شوفاز خانه هم خراب شده؟» نمیدانست دمای آب تغییری نکرده است.
حوله را از جارختی برداشت و دور بدنش پیچید و از حمام بیرون آمد. حالش خیلی بهتر شده بود. دیگر گرمای هوا را احساس نمیکرد.
به سرش زد که بنشیند و ویراستاری کتابش را تمام کند. وقت بهتری پیدا نمیکرد. مزاحمی هم که در خانه نبود. به خانه مادر زنش زنگ زد و به زنش گفت که دیرتر میآید. زن، طبق معمول، با کمی غرولند راضی شد. قرار شد برایش شام نگه دارند.
نفهمید کی هوا تاریک شد. داشت ساعت ده شب میشد. دیر شده بود. اگر زودتر راه نمیافتاد، یک قشقرق هم در خانه مادرزنش در انتظارش بود. نمازش را گذاشت تا خانه مادر زنش بخواند. سرسری کاغذهایش را جمع و جور کرد، و لباس پوشید.
ماشین چند تا استارت خورد تا روشن شد. این هم میخواست ادا دربیاورد!
وسط هفته بود. خیابانها خلوت بودند اما تا خانه مادرزنش هم، مسافت کمی نبود. می بایست تا حاشیه شهر میرفت. رادیو را روشن کرد. اما صدای گوینده، در سروصدای موتور ماشین گم شد. صدای رادیو را تا ته بلند کرد. ترانه پخش میکرد. داخل ماشین، ترکیب عجیبی شده بود از صدای زور زدن موتور و خش خش رادیو و چهچه خواننده. از وضع خودش خندهاش گرفت. همه زندگی اش همین بود. اصلا خیلی بدبخت بود! اما ناراحت نشد. سرحال بود. خودش هم رفت وسط شلوغی: شروع کرد به سوت زدن. بالاخره کار ویراستاری کتاب را تمام کرده بود. سر مجله هم یک بلایی می آمد. مگر شماره های قبل چقدر فروش داشتند که حالا بخواهد نصف هم بشود؟! بیچاره ناظر فنی، که آن قدر سرش داد و بیداد کرده بود! آن بنده خدا، از کجا می بایست می فهمید که رنگ جلد خراب شده؟! برای هر کس دیگری هم که مشکل او را داشت، این اتفاق می افتاد. آدم کور رنگ که نمی فهمد چه بلایی سر رنگها آمده. وقتی آدم نمی داند چشمهایش دارند اشتباه می کنند، وقتی که حسهایش درست کار نمی کنند، از کجا باید بفهمد که دور و برش چه می گذرد؟! مگر خودش هم، وقتی صدای موتور یخچال را شنیده بود، فکر نکرده بود که یخچال دارد کار می کند؟ از کجا بایستی می فهمید که یخچال خراب شده؟ اصلا شاید پنکه هم سالم بود و او اشتباه کرده بود. شاید پریز خراب بود؛ شاید مشکل از دو شاخه بود؛ شاید فازمتر اشکال داشت؛ اصلا شاید ….
یکدفعه متوجه شد که دارد تقاطع خیابان مادر زنش را رد میکند. زود راهنمای چپ را زد. نشانه سبز چراغ راهنما، در داخل ماشین، روشن شد. اما نفهمید که چراغ راهنمای عقب، روشن نشده. آینه بغل را نگاه کرد. کامیون بغل دستش را ندید. زود پیچید.
صدای بوق بلند کامیون را شنید. تند روی ترمز زد. صدای ترمز شدید کامیون را هم شنید. بعد چیزی نشنید. دماغه کامیون را دید که آرام آرام جلو آمد و به ماشینش خورد. کاپوت، به نرمی جلوِ چشمش جمع شد. سر ماشین کج شد. فهمید که سرش آهسته آهسته به چپ رفت و به شیشه در خورد. حتی خرد شدن شیشه و پخش شدن تکههای ریز رنگی اش را دید.
گرمای خونی که بر سر و صورتش میریخت، برایش لذت بخش بود.
نفهمید راننده کامیون کی پیاده شد. از اینکه راننده به راهنما توجه نکرده بود، عصبانی نبود. دید که راننده زور میزند تا در ماشین را باز کند. میدانست که نمیتواند. در، کاملا پیچیده بود و تغییر شکل داده بود. خواست به راننده کامیون بگوید این قدر خودش را بیخود خسته نکند. نتوانست. از بالا و پایین پریدنهای راننده، خندهاش گرفت. لبخند زد. حالت لبهایش خیلی کج و کوله بود. خسته بود. خیلی خسته بود. ناظر فنی هنوز نفهمیده بود رنگ روی جلد خراب شده؛ چراغ فازمتر روشن بود اما پنکه کار نمیکرد؛ یخچال صدا میداد اما خراب شده بود ؛ شوفاژخانه سالم بود اما آب، گرم و سرد میشد؛ زنش باز غرولند میکرد ؛ در آینه بغل، خبری نبود؛ نشانه سبز چراغ راهنما روشن بود؛ زنش از آشفتگی وضع خانه عصبانی بود….
چشمهایش را بست. خوابش میآمد.
بهتر است عنوان داستان را تغییر دهی ،چون آدم را به یاد فیلم “استنلی کوبریک” می اندازد.
عنوان خوبی انتخاب کردی. این طوری بهتر شد
سلام
داستان خوبی بود راستش بر خلاف سایر داستانها که انتهایش را میتوانستم حدس بزنم این یکی را نتونستم . نشان از دلی نا آرام و روحی سرکش داشت که نمیتوانست آرامش را در همان داشته ها بیابد به نوعی فردی خود آزارو درونگرا ….
برایتان آرزوی موفقیت روز افزون را دارم
نباید اینطوری تمام میشد…
من که انتظار بیشتری داشتم برای یک پایان معقولانه…حداقل مرگی قابل درک!با افکاری قابل درک…!
یه کمی ماورایی بود…
درضمن عاشق این تصویر سازیت هستم!
این روحیه با شغل شخصیت نمی خواند شماکه پسر بزرگترین نویسنده ایران معاصرید از امور خاصی که تنها یک اهل قلم تجربه میکندوعموم مردم از ان بی بهره اندبنویسید حتما کاری منحصر به فرد خواهدشد.وضعیت این شخصیت را هرکسی میتواندداشته باشد.این راهم بگویم که داستان خوبی است اما از پسراستادسرشار انتظاریگری میرود.موفق باشید.